لابد تقدیر که می‌گویند همین استــــ

لابد تقدیر که می‌گویند

همین استــــ

همین خواب‌های

 بی قرارم استـــ

همین گونه‌های نم دار و ...

شوره زده از اشکهای بی‌صدای من

همین ابروهای گره خورده

از نگاه های عمیق در جاده ی انتظار

شاید هم

همین چشم های خاموشم

و گرفتن خیالی دستانت است

و حس ، حس داغ حرم نفس هایت

که با هر بار حسَش

شکنجه می‌شوم

و تا سپیده دم

عشق مینوشم و مست میشوم

و در وقت صبح

باز تو نیستی

و من تنهایم

مجتبی ستوده |27 دی 92 | لابد تقدیر که می‌گویند همین استــــ

پ ن : چه کسی می‌داند تقاص چه چیز را من به چه کسی پس می‌دهم؟