دلم تنگ شده بود برای دراز کشیدن و ساعت ها به سقف خیره شدن،برای یک خواب بدون تنظیم ساعت، برای زندگی... برای نوشتن واژه هایی که گاه و گاه در ذهنم رژه میرفت و من میزدم سرشان که آرام بشینند که بعدها مینویسمتان....حالا که موعدش رسیده اما ، چون مادری آبستن در شرف فارغ شدن ایده هایم سقط شده انگار. حرف هایم محو شده گویا.
من که پر بودم از تمامی حرف های ایستاده در صف انتظار، به یکباره خالی شدم. خالی از عاطفه و خشم ....!
میدانی قصد دارم . قصد پرواز ...شاید تا بی نهایت آرزوهای محال. آنجا که خودم باشم و خالقم و در بعد از ظهر یک روز نابستانی چای بنوشیم و به این موجود ۲ پا بخندیم. آنجا بگویم که میخواستم رسالت را به جای آورم و نشد که تو خود شاهد بودی...!
چگونه جنین رسالتم............................................. سقط شد!!!!!!
